اکسیژن هایپر بار برای چه زخم هایی استفاده میشود

تصمیم گیری درخصوص استفاده از اکسیژن هایپربار در درمان زخم پای دیابتی بر اساس دسته بندی زیر در خصوص زخم پای دیابتی

مرحله 1 :زخم های سطحی. نیاز به درمان با اکسیژن هایپربار ندارد.

مرحله 2 :زخم های عمقی که به تاندون و استخوان می رسد؛ اکسیژن هایپربار به عنوان یک روش درمانی مقرون به صرفه اندیکاسیون دارد.

مرحله 3 :درگیری بافت های عمقی به همراه عفونت؛ اکسیژن هایپربار به عنوان یک روش کمک کننده در کنار سایر درمان ها اندیکاسیون دارد.

مرحله 4 :گانگرن قسمتی از پا؛ درمان با اکسیژن هایپربار موجب کاهش اندازه بافت گانگرن و پیشگیری از آمپوتاسیون اندام می گردد.

مرحله 5 :گانگرن کل پا؛ معمولا آمپوتاسیون مورد نیازاست؛ درمان با اکسیژن هایپربار می تواند میزان آمپوتاسیون را کاهش دهد.

همانطور که مشخص است اکسیژن هایپربار در موارد زخم های ایسکمیک و عفونی پای دیابتی (دسته بندی وگنر 3 وبه بالا) سودمند خواهد بود. هرچند شواهدی در خصوص مفید بودن این روش در موارد دسته بندی 2 وگنر هم وجود دارد. درخصوص تایید پاراکلینیکی سودمندی این روش می توان ازروش اندازه گیری فشاراکسیژن از طریق پوست (PtcO2 ) هم استفاده کرد و درصورتی که میزان فشار اکسیژن کمتراز 40 میلی مترجیوه باشد مفید بودن آن تایید می گردد.
درمان زخم پای دیابتی با اکسیژن هایپرباراز میزان قند خون بیمار قبل از شروع درمان متاثرنمی شود، بنابراین نباید درمان را تا زمان رسیدن به کنترل مناسب برروی قند خون به تاخیر انداخت. استفاده از درمان با اکسیژن هایپربار موجب جلوگیری از قطع عضو و تسریع در روند بهبود و ترمیم زخم بیمار می شود.

در سال 2002 تحقیقی بین بیماران مبتلا به دیابت که از اکسیژن تراپی برای بهبود زخم پای دیابتی و جلوگیری از قطع عضو استفاده می کردند صورت پذیرفت.این تحقیق بین 376 بیمار انجام شد . 182 بیمار مبتلا به زخم ایسکمیک و 64 بیمار مبتلا به زخم غیر ایسکمیک  و 130 بیمار هم نوع زخم را مشخص نکردند. پس از بررسی های فراوان مشخص شد که  اکسیژن تراپی اثر بخشی در بهبود زخم های پای دیابتی دارد و برای ارائه نتیجه دقیق تر نیاز به آزمایشات بیشتری می باشد .