عفونت دیابتی پا

1. عفونت زخم: عفونت زخم معمولاً از طریق صدمات جسمی در پاهای بیمار دیابتی به وجود می‌آید و با توجه به اینکه پاهای بیمار دیابتی معمولاً از خونرسانی ضعیفی برخوردارند، به‌راحتی درمان نمی‌شوند.
2. عفونت قارچی: عفونت قارچی در پوست پاها به دلیل اختلال در سیستم ایمنی بیمار دیابتی به وجود می‌آید و معمولاً با سرخی، خارش و التهاب در پوست همراه است.
3. عفونت باکتریایی: عفونت باکتریایی معمولاً از طریق جای زخم و یا برش در پوست پا به وجود می‌آید و می‌تواند باعث تورم، درد و تب شود.
4. عفونت ویروسی: عفونت ویروسی در پوست پا به دلیل اختلال در سیستم ایمنی بیمار دیابتی به وجود می‌آید و معمولاً با سرخی، خارش و التهاب در پوست همراه است.
5. عفونت ادماتوز:عفونت ادماتوز در پوست پاها به دلیل اختلال در سیستم ایمنی بیمار دیابتی به وجود می‌آید و معمولاً با تورم، درد و التهاب در پوست همراه است.
6. عفونت قلبی:عفونت قلبی ممکن است در پی عفونت یکی از بخش‌های پا باشد و در صورت عدم درمان مناسب، می‌تواند باعث عوارض جدی مانند افزایش فشار خون و افت فشار خون شود.

همه‌ی این عفونت‌ها برای بیماران دیابتی بسیار خطرناک هستند و در صورت بروز هرگونه علائم، بهتر است به پزشک معالج مراجعه کنند.

درمان تمام بیماران دارای علایم بالینی عفونت می بایست تصویربرداری پا با اشعه X انجام دهند تا موارد زیر مورد بررسی قرار گیرد:

اغلب پس از انجام تصویربرداری X می توان به تشخیص دقیق و صحیحی رسید. ممکن است انجام بررسی های بیشتری مورد نیاز باشد. با استفاده از سونوگرافی Grey-scale عفونت بافت نرم و تجمع مایعات و همچنین با استفاده از MRI موقعیت و گستردگی عفونت را می توان تشخیص داد.

این ضایعه شامل عفونت بستر زخم و سلولیت ایجاد شده به شعاع دوسانتی متر می باشد. ممکن است با تخلیه چرکی نیز همراه باشد. اما اغلب دارای علایم تقلیل یافته کلاسیک عفونت یعنی قرمزی، گرما، درد و تحلیل عملکرد می باشد. بنابراین علایم عفونت بسیار جزئی و هشدار دهنده بوده و باید در تمامی بیماران دیابتی بخصوص افراد دچار جراحات پوستی به دقت مورد بررسی قرار گیرد.

علایم موضعی نشان دهنده عفونت شامل موارد ذیل می باشد:

عفونت تا مرز انتشار اریتم به فاصله دو سانتی متر زخم پیشرفت کرده است. اغلب علایمی مانند تورم و لنفانژیت به همراه علایم موضعی عفونت مشاهده می شود. ناحیه ورودی عفونت می تواند میخچه، کالوس، تاول، شقاق و یا هر نوع آسیب پوستی دیگری باشد.

زخم سوراخی نیز می تواند با سلولیت همراه باشد، قاعده زخم دچار آلودگی باکتریایی می شود که می تواند به سمت عقب و روی سطح پوست پیشروی نموده و در نهایت تشکیل سلولیت دهد. معمولا زمانی که پا دچار گستردگی انتشار سلولیت شود، علایم و نشانه های سیستمیک بروز می کند. اما این شرایط به دلیل کاهش پاسخ التهابی همیشه برقرار نیست.

ارزیابی سلولیت در پای پیگمانته (به عنوان مثال در افراد آفریقایی – کارائیبی) بسیار دشوار است اما در مقایسه با پای دیگر می تواند به رنگ زرد آن پی برد. در پای نوروایسکمیک، تشخیص ارتیم حاصل از سلولیت و قرمزی حاصل از ایسکمی دشوار است. اگر چه اغلب و نه همیشه، قرمزی حاصل از ایسکمی در پوست فرد ایجاد می شود که مهمترین علامت مرتبط است.

در حالی که ارتیم حاصل از عفونت در پای گرم ایجاد می گردد. التهاب اریتماتوز در اگزما نیز ایجاد می شود که اغلب با پوسته پوسته شدن همراه است. این حالت در سلولیت بروز نمی کند. ارتیم در پاسخ به آسیب هایی مانند گزش حشرات ایجاد می شود.

تمام مراحل عفونت اعم از موضعی، منتشر و حاد همراه با باکتریمی است که منجر به علایم سیستمیک عفونت می شود. علایم عفونت سیستمیک شامل خواب آلودگی، لرزش، تاکی کاردی، کاهش دمای بدن ( کمتر از 25 درجه سانتی گراد) و یا افزایش دمای بدن ( بالاتر از 37 دجه سانتی گراد) و هیپوتاسیون می باشد. هر گونه افزایش دمای بدن بیش از 37 درجه سانتی گراد در بیماران دیابتی قابل توجه و معنی دار خواهد بود.

اگر چه علایم و نشانه های سیستمیک در عفونت حاد پای دیابتی به طور مرموزی وجود نخواهد داشت. وجود تب نشان دهنده نفوذ عفونت به عمق زخم است. در میان بیمارانی که به دنبال عفونت ایجاد شده به بیمارستان مراجعه می کنند تنها 35-12 درصد دارای تب قابل توجهی می باشند و تنها 50 درصد موارد سلولیت حاد منجر به تب و یا لکوسیتوز می شود.

با این حال، سطح CRP سرمی شاخص قابل اعتمادتری برای عفونت سیستمیک می باشد، اگر چه این شاخص نشان دهنده وضعیت التهاب سیستمیک طی 24 ساعت گذشته است و در واقع وسعت التهاب در زمان خون گیری را نشان نخواهد داد.