قطع عضو دیابتی با دیابت نوع 1 در مقابل نوع 2 بسیار بسیار خطرناک تر میباشد . و حال مطلبی که ذهن را درگیر می کند این است که آیا همه افراد دیابتی نوع 1 درگیر قطع عضو دیابتی می شوند .
می توان گفت که اگر فردی مبتلا به دیابت نوع 1 باشد، و نیاز به قطع عضو داشته باشد احتمالاً بر اثر زخم در پا یا ساق پا است که بهبود نیافته است و درمانی دریافت نکرده است، که متاسفانه در برخی موارد، پزشک ممکن است برای کمک به جلوگیری از گسترش عفونت، قطع عضو را توصیه کند.
طبق تحقیقات انجام شده قطع عضو پای دیابتی برای بیماران مبتلا به دیابت نوع 1 حدود 1.7 درصد و برای بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 حدود 0.8 درصد بوده است . لازم به ذکر است آمار عنوان شده پس از بررسی های فراوان در زمینه، مجموعه ای از متغیرهای سلامتی دیگر از جمله بیماری های قلبی عروقی و عروق مغزی، پلی نوروپاتی محیطی و بدشکلی های پا می باشد .
پزشکان متخصص معتقد هستند که ضرورت مراقبت از دیابت برای کنترل عوامل تشدید کننده زخم پای دیابتی، بسیار حایز اهمیت می باشد.
قطع عضو پای دیابتی نوع 1
قطع عضو پای دیابتی برای افرادی که کنترل قند خون خوب و همچنین درگیر ناراحتی های کلیوی نیستند به طور قابل توجهی کاهش می باید . متاسفانه افراد مبتلا به دیابت که درگیر نارسایی کلیوی هستند ،خطر قطع عضو دیابتی شیوع بیشتری دارد.
با بهبود درمان های کاهش دهنده گلوکز خون برای افراد مبتلا به دیابت نوع 1 و دستورالعمل های سختگیرانه تر برای کنترل عوامل خطر مانند چربی ها و فشار خون در دهه های اخیر، در افراد مبتلا به دیابت نوع 1 بسیار تاثیر گذار است.
علل شایع قطع عضو پای دیابتی نوع 1
آمپوتاسیون جزئی پا عبارت است از برداشتن یک یا چند انگشت پا، یا برداشتن بخشی از پا، در حالی که هنوز مفصل مچ پا دست نخورده باقی می ماند و عمل می کند. قطع عضو معمولاً در بیماران مسن دیده می شود و اغلب به دلیل زخم کف پا نوروپاتیک غیر التیام یافته و عفونی انجام می شود. این زخم ها معمولاً با اختلال حسی، ضعف عضلات درونی پا و اختلال در گردش خون همراه است.
قطع پا به بخش های زیر تقسیم می شود:
- قطع انگشتان پا: فقط برداشتن یک یا چند انگشت پا.
- برداشتن اشعه: برداشتن یک یا چند انگشت پا و همچنین بخش هایی از یا کل استخوان متاتارس.
- آمپوتاسیون ترانس متاتارس: این عمل عمدتاً برداشتن پرتوی تمام 5 انگشت پا است و گاهی اوقات به عنوان آمپوتاسیون جلوی پا نیز شناخته می شود.
انواع قطع عضو پا
قطع عضو سایم :
قطع عضو Symes شامل برداشتن کل پا، اما نگه داشتن پد چربی و بافت نرم از پاشنه پا است تا بیمار بتواند روی اندام باقی مانده بایستد. اگرچه این نوع قطع عضو به بیمار اجازه می دهد روی آن بایستد، اما توصیه نمی شود که بیمار زیاد روی اندام باقی مانده راه برود. این به این دلیل است که پای قطع شده کوتاهتر از پای سالم است و راه رفتن طولانی مدت روی اندام باقی مانده می تواند منجر به وضعیت ثانویه شود.
قطع عضو ترانس تیبیال:
این قطع عضوها به عنوان آمپوتاسیون زیر زانو نیز شناخته می شوند و شامل برداشتن ساق پا در حالی که مفصل زانو دست نخورده باقی می ماند و کار می کند. قطع عضو ترانس تیبیال اشکال و اندازه های مختلفی دارد که ویژگی های خاصی نسبت به سایرین مطلوب تر است. اندام‌های باقیمانده ترانس تیبیال به دلیل مساحت کوچکی که برای حمل وزن هنگام راه رفتن وجود دارد، یک چالش هستند. اندام باقيمانده ايده آل زير زانو معمولاً 15 سانتي متر طول زير زانو (طول درشت نی) دارد.
شکل اندام باقیمانده تنها عاملی نیست که در طراحی پروتز باید در نظر گرفته شود. اکثر بیماران پس از قطع عضو نیاز به توانبخشی زیادی دارند تا مطمئن شوند که عضلات آنها به اندازه کافی قوی هستند تا بتوانند با پروتز راه بروند و از انقباض اندام باقیمانده جلوگیری کنند. در این نوع قطع عضو، بیمار قادر به حمل هیچ وزنی بر روی انتهای اندام باقیمانده نیست، زیرا هیچ لکه چربی یا انتهای استخوانی پهنی برای انتقال وزن به ناحیه بزرگتری وجود ندارد.
با آمپوتاسیون ترانس تیبیال، بیمار بخش عمده ای از وزن خود را روی تاندون کشکک که درست زیر کاسه زانو قرار دارد حمل می کند، اما همیشه اینطور نیست و عمدتاً به نوع تعلیق و سوکت بستگی دارد.