تراشیدن زخم پای دیابتی

تراشیدن زخم پای دیابتی

ابتلا به زخم پای دیابتی یکی از شایع ترین عوارض دیر رس مرتبط با دیابت است. طبق تحقیقات از میان افراد مبتلا به دیابت حدود ۲۵ درصد از ایشان در طول زندگی خود به زخم پای دیابتی مبتلا می گردند. در این میان حدود ۱۵ الی ۲۰ درصد از این موارد به دلیل عدم درمان مناسب و به موقع به قطع عضو منجر می گردد. به عبارت دیگر می توان گفت ۸۰ درصد از کسانی که به قطع عضو دچار شده اند، به علت زخم پای دیابتی بوده است. اما طی ۲۰ سال گذشته با توجه به پیشرفت علم و فناوری پزشکی از حدود ۵۰ تا ۸۰ درصد از قطع عضو ها به دلیل ابتلا به زخم های دیابتی و به ویژه زخم پا جلوگیری شده است. یکی از روش های کنترل گسترش زخم پای دیابتی، تراشیدن آن است که قصد داریم در ادامه به ارائه ی این شیوه ی درمانی بپردازیم. تراشیدن زخم پای دیابت از مردگی و نکروز شدن بافت پوست پا جلوگیری می کند.

بیشتر بخوانید : زخم پای دیابتی

تراشیدن زخم پای دیابتی چیست؟

یکی دیگر از روش های پر کاربرد در درمان زخم پای دیابتی، تراشیدن استخوان از راه بافت پوست است. همان طور که گفتیم یکی از دلایل ایجاد زخم پای دیابتی وجود بد شکلی ها و نا هنجاری های استخوانی پا است. این روش به عنوان یک روش کم تهاجم است که طی آن می توان برجستگی استخوانی کف پا را از طریق یک برش کوچک حذف نمود. این کار در اطراف ناحیه ی تحمل کننده ی وزن کف پا صورت می گیرد. این یک تکنیک جراحی مفید است که پس از اصلاح ناهنجاری پا، نقاط فشار باقی مانده کف پا را اصلاح می کند. لازم به ذکر است که تراشیدن استخوان کف پا بر ثبات میانی پا و حفظ تعادل تأثیری نخواهد گذاشت.

بیماران دیابتی به دلیل نوروپاتی هیچ دردی را احساس نمی کنند. به همین جهت جراحی و تراشیدن زخم پای دیابتی برای افراد ایجاد درد نمی کند. تراشیدن زخم بر اساس نظر و تشخیص پزشک صورت می گیرد. همچنین مساحت بافت درگیر شده در درمان به این شیوه موثر است. یکی از مهم ترین نکات در استفاده از این روش، وجود عفونت است که باید کنترل شود. چرا که میزان پیشروی عفونت در این شیوه ی جراحی مهم است.

فواید تراشیدن زخم پای دیابت

جراحی و تراشیدن زخم پا، در واقع آخرین مرحله ی درمان زخم پای دیابتی است. در صورتی که سطح زخم در مرحله ی بحرانی باشد و درمان های پانسمانی و کلاژن درمانی ها و دارو درمانی ها پاسخگو نباشند، از تراشیدن زخم استفاده می شود. در نتیجه اگر هیچ گزینه ی درمانی دیگری نمی تواند به بهبود زخم کمک کند، جراحی می تواند از بدتر شدن زخم و قطع عضو جلوگیری نماید. مهم ترین مزیت جراحی زخم پای دیابتی این است که می توان به این ترتیب منطقه ی تحت فشار را سبک کرد. همچنین این مزیت را دارد که آلودگی استخوان کمتر می شود. عدم اختلال در تغذیه عروقی پا، دور نگه داشتن فشار از سطح کف پا و جلوگیری از ایجاد اسکار دردناک در اثر فشار نیز از دیگر مزایای این روش است.

علت تراشیدن زخم پای دیابتی چیست ؟

یکی از مشکلات شایع در افراد دیابتی، زخم پاها است که به عنوان “زخم پا دیابتی” شناخته می‌شود. این زخم‌ها معمولاً در پاها، به خصوص در انتهای انگشتان و در زیر پاها ایجاد می‌شوند. علل اصلی تراشیدن زخم‌های پای دیابتی به شرح زیر است:

  1. اختلال عصبی (نوروپاتی): دیابت می‌تواند به آسیب عصب‌ها منجر شود، که به عنوان نوروپاتی شناخته می‌شود. نوروپاتی باعث از بین رفتن حساسیت در پاها می‌شود و شما نمی‌توانید درد یا آسیب را به درستی حس کنید. به همین دلیل، فشارها، تراشیدگی‌ها یا صدمات کوچک را نمی‌توانید به درستی تشخیص دهید و بدون اینکه آن را درک کنید، زخم شکل می‌گیرد.

  1. اختلال عروقی (آنژیوپاتی): دیابت می‌تواند به آسیب عروقی منجر شود، که به عنوان آنژیوپاتی شناخته می‌شود. در این حالت، عروق خونی به پاها به طور ناصحیح کار می‌کنند و زنگ خطر از دست داده می‌شود. این موضوع باعث می‌شود زخم‌ها به دلیل کاهش رساندن خون و عوارض ناشی از آن، به طور کامل بهبود نیابند.
  2. عفونت: افراد دیابتی به عفونت‌ها و باکتری‌ها حساس‌تر هستند. هر گونه آسیب در پوست پاها می‌تواند باعث ورود باکتری‌ها به زخم شده و عفونت را به همراه بیاورد. عفونت می‌تواند عمل بهبود زخم را مشکل کند و در برخی موارد جدی‌تر نیز باشد.

اگر شما دیابت دارید و نگران زخم پاهای خود هستید، مهم است که به توصیه‌های پزشکتان در مورد مراقبت از پاها و پیشگیری از زخم‌های پای دیابتی توجه کنید. مراقبت مناسب از پاها، کنترل قند خون و از طریق پزشکان و تیم مراقبت از دیابت درمان منظم می‌تواند خطر زخم پای دیابتی را کاهش دهد.

آیا تراشدن زخم پای دیابتی یک روش درمانی مطمئن است ؟

تراشیدن زخم پای دیابتی به عنوان روش درمانی مطمئن معمولاً توصیه نمی‌شود. در واقع، تراشیدن زخم پای دیابتی می‌تواند عوارض جدی به همراه داشته باشد و بهبود زخم را تاخیر بدهد. عمل تراشیدن زخم پای دیابتی فقط در شرایط خاصی مورد استفاده قرار می‌گیرد و توسط حرفه‌ای مجرب انجام می‌شود.

زمانی که یک زخم پای دیابتی به وجود می‌آید، بهترین رویکرد درمانی عبارت است از:

  1. مراقبت مناسب از زخم: شامل تمیز کردن زخم، استفاده از مواد ضدعفونی کننده و پوشاندن مناسب زخم با بانداژ یا دستکش محافظ.
  2. کنترل قند خون: نگهداری قند خون در محدوده‌های مطلوب توسط کنترل رژیم غذایی، داروهای دیابت و سایر روش‌های توصیه شده.
  3. کاهش فشار و استراحت پاها: استفاده از کفش و جوراب مناسب، استفاده از وسایل پشتیبانی مانند کفش ویژه پا دیابتی، و استراحت منظم پاها برای کاهش فشار و اصابت زخم.
  4. درمان عفونت‌ها: هر گونه علامت عفونت در زخم باید توسط پزشک ارزیابی و درمان شود. ممکن است نیاز به داروهای ضدباکتری، ضدویروسی یا دیگر درمان‌ها باشد.

در مجموع، تراشیدن زخم پای دیابتی توسط پزشک فقط در شرایط خاص و با دقت بالا انجام می‌شود. برای هر گونه مشکل پای دیابتی و درمان مربوطه، مراجعه به پزشک و متخصصان مربوطه توصیه می‌شود.

عوارض ناشی از تراشیدن زخم پای دیابتی

تراشیدن زخم پای دیابتی ممکن است عوارض جدی و ناخواسته به همراه داشته باشد. در زیر، برخی از عوارض ممکن را بررسی می‌کنیم:

  1. عفونت: تراشیدن زخم می‌تواند باعث ورود باکتری‌ها به زخم شود و عفونت را ایجاد کند. این موضوع می‌تواند خطر جدی برای سلامتی شما باشد و در صورت عدم درمان مناسب، ممکن است منجر به تشدید عفونت و پیچیدگی‌های جدی‌تر شود.
  2. تاخیر در بهبود زخم: تراشیدن زخم ممکن است باعث تاخیر در فرایند بهبود زخم شود. بازگشت زخم به وضعیت اولیه یا تشدید علائم آن نیز ممکن است رخ دهد.

  1. خونریزی: تراشیدن زخم می‌تواند منجر به خونریزی ناخواسته شود. خونریزی می‌تواند باعث افزایش خطر عفونت، تشدید التهاب و تاخیر در بهبود زخم شود.
  2. ایجاد زخم جدید: در صورتی که تراشیدن زخم به درستی انجام نشود، ممکن است زخم جدیدی در ناحیه تراشیده ایجاد شود. این موضوع باعث افزایش مناطق آسیب دیده و مشکلات بیشتر در پا می‌شود.
  3. مشکلات عصبی: تراشیدن زخم پای دیابتی می‌تواند باعث صدمه به عصب‌ها شود و عارضه‌های عصبی را تشدید کند. این مشکل ممکن است منجر به کاهش حساسیت پا، درد مزمن و مشکلات حرکتی شود.

در نهایت، مهم است به پزشک خود مشورت کنید و هماهنگی لازم را برای هرگونه روش درمانی انجام دهید. تراشیدن زخم پای دیابتی تنها در شرایط خاص و توسط حرفه‌ای مجرب انجام می‌شود و نباید به صورت خودجوش و بدون نظارت پزشک انجام شود